Het had allemaal zo mooi kunnen zijn. Als alles volgens plan was verlopen dan had de gemeente Ohrid in Macedonië nu een kunstgrasveld gehad van VLA-DOBRO. Voor 75% gratis. Het is jammer genoeg mislukt. Daar baal ik ontzettend van omdat dit het eerste project is sinds 2008 met een negatief resultaat.
Dit is de update en afsluiting van een bijzonder memorabel onderwerp. In juli 2009 kreeg VLA-DOBRO onverwacht als een geschenk uit de hockeyhemel via de Wereld Hockeybond (FIH) twee gebruikte kunstgrasvelden aangeboden. Dat waren twee velden uit Birmingham. Voor 0 euro. Ze waren in redelijk goede staat. De enige voorwaarde was dat we het zelf maximaal binnen twee weken moesten regelen en afhandelen. Er was haast omdat Birmingham nieuwe velden kreeg en geen ruimte had om de ‘oude’ te bewaren.
Ik heb in februari 2009 in Amsterdam een ontmoeting gehad met Gabrielle Van Doorn; zij was toen de president voor hockey development van de FIH. In de zomer van 2009 heb ik Norman Hughes in Amstelveen gesproken. Hij was bij de Europese Hockeybond (EHF) de verantwoordelijke man voor hockey ontwikkeling. Bij dat overleg was ook de hockey-coördinator voor de Balkan (Antonio Antonov) aanwezig. Allen waren blij verrast dat wij ons inspanden voor het Macedonische hockey. Zij hebben toen beloofd ons te helpen en te steunen. Voor zover mogelijk haalbaar en realistisch was. Dat is ook gebeurd.
Zoals eerder beschreven op deze site; wij hebben sinds 2009 de kleine Macedonische hockeybond meerdere keren geholpen met donaties voor de jeugd en trainers. Bijvoorbeeld met sportkleding, hockeyspullen en know how. Het doel was verder om in Macedonië 1 goed kunstgrasveld aan te leggen. Zodat de hockeyers niet meer op een hobbelig grasveld of in de zaal hoefden aan te modderen. De andere optie was om van de twee kunstgrasvelden uit Birmingham eventueel 4 mini veldjes aan te leggen op een terrein van het grootste sportcomplex in Ohrid. Dan zouden deze mini veldjes multifunctioneel voor meerdere doeleinden kunnen worden gebruikt. Wat waren we blij met dit vooruitzicht. Het leek een goede eerste stap voor de ontwikkeling van de hockeysport van hockeydwerg Macedonië.
En toen ging het mis. We kregen lastminute in de zomer van 2009 het transport vanuit Engeland naar Macedonië (4-5 vrachtwagens, de financiën, de douanedocumenten) niet rond. Dat was op voorhand een kansloze missie. Zoveel administratie en vertraging. Toch hebben we het geprobeerd, het maximale gedaan. De kunstgrasvelden bleven in Birmingham.
De afgelopen jaren kregen mijn bondgenoten rondom de hockey donaties (Michiel Staal en Jaap Quarles van Ufford) door hun contacten en netwerk in de hockeywereld regelmatig gebruikte velden aangeboden. Een nieuw kunstgrasveld kost een paar ton, een tweedehands veld enkele tienduizenden euro’s. Qua marktwaarde. Michiel en Jaap kregen ze vaak gratis of voor weinig geld aangeboden. Daarnaast boden zij vrijwillig hun hulp en expertise aan in Macedonië. Om hockey te promoten in dit deel van Europa.
In 2011 kwam ik toevallig een eigenaar van een Nederlands kunstgras bedrijf tegen. Ik vroeg of hij een nieuw afgekeurd kunstgrasveld had voor mijn stichting. Een week later mailde hij: “wil je een veld van een jaar oud, voor 10.000 euro mag je het hebben, wij zorgen voor het transport naar Macedonië en mijn mensen leggen het kosteloos aan.” Big deal. Maar hoe kom ik aan 10.000 euro???
Heb tegen mijn contact bij de gemeente Ohrid gezegd: als jullie dat bedrag betalen, een bestaand grasveld opofferen, dan zorgen wij voor de rest. Mijn aanbod was: we verhuren het veld aan de hockeyers, aan voetbalteams, aan scholen, aan de universiteit, aan buitenlandse voetbalploegen die op trainingskamp komen en aan lokale sportteams voor recreatie. 60% van de huuropbrengst zou naar VLA-DOBRO gaan om er andere projecten in Macedonië mee te financieren en 40% zou naar het sportcomplex in Ohrid gaan. Leek mij een goed plan. Nooit meer wat van gehoord. De officiële lezing was: het nieuwe bestemmingsplan moest worden aangepast en door de gemeenteraad worden goedgekeurd.
Een andere uitleg was: de toenmalige burgemeester (hij is de baas van de stad) zou andere plannen met projectontwikkelaars hebben voor dit gebied. Dan is een leuk lief goodwill gebaar van een Nederlandse stichting niet de belangrijkste prioriteit. Toch vind ik het onbegrijpelijk dat ze deze open kans voor de jeugd hebben laten liggen. Het is gewoon desinteresse. De toenmalige directeur van het sportcomplex in Ohrid en zijn opvolger waren overigens altijd zeer actief, correct, behulpzaam en meewerkend. Maar zij waren helaas in hun doen en laten voor een groot deel afhankelijk van de lokale politiek.
Kort samengevat: door allerlei vaagheden, weinig tot geen response, geen actie, geen daden, afwachtende houdingen, geen besef bij de Macedonische instanties is dit afgeblazen. Ik was er helemaal klaar mee. Na jaren iedereen het voordeel van de twijfel te hebben gegeven. We waren zo dichtbij. Ik schaamde richting de aardige directeur van het Nederlandse kunstgrasbedrijf. Hij hielp mij snel en ik kon de verwachtingen niet waarmaken.
Eén van internationale hockeydeveloppers die ik hierboven noem sloeg in één van de vele gesprekken in 2009 al de spijker op zo’n kop: “Vlado, we kunnen morgen probleemloos een prima veld doneren aan Macedonië, gratis, met alles erop en d’r aan. Kant en klaar. De enige eis is wel dat ze zelf ook inspanningen moeten verrichten en dat gebeurt niet of nauwelijks.”
Ik wist vooraf (de Balkan mentaliteit kennende) dat het zou mislukken, de kans zeer klein was dat het zou slagen en toch probeerde ik het. Hoopte op een klein mirakel. Genoeg vrije tijd verspild. In ieder geval een grote ervaring rijker. Dat is leerzaam om mee te maken.
Maar het meest onvergetelijke moment was ergens in 2010. Toen ik in Rotterdam met de Bulgaarse EHF hockey-coördinator voor de Balkan zat te eten. Hij wilde Macedonië ook helpen en vond in mij een actieve bondgenoot. Hij vroeg of ik vice-president van de Macedonische hockeybond wilde worden. Daar zou hij als tussenpersoon voor zorgen. Een organisatie van nog geen 200 actieve leden. Ik voelde me trots en gevleid. Heb bedankt voor de eer. Ik ga mij natuurlijk niet uitsloven, alles doen, voorkoken, terwijl de onzichtbare voorzitter met de eer gaat strijken richting de buitenwacht.
Nee, merci.
In de lente van 2013 ontving ik een mailtje van Michiel Staal; of ik geïnteresseerd was in een hockeyveld, hij had er weer via-via één op het oog. Ik antwoordde: dank voor het aanbod, sorry. Het is mooi geweest. Ik stop ermee. Hij weet als geen ander wat de reden is; gedoe in Macedonië. Dat is het niet waard. Op naar een ander sportproject.
Ik wil iedereen bedanken die de afgelopen jaren mij bij dit project heeft geholpen, gesteund of geadviseerd.