In 2013 heeft een mevrouw uit Macedonië contact met mij opgenomen en gevraagd of ik haar wilde helpen met het nadenken over: hoe gehandicapten, ouders van gehandicapten, specifieke personen met een beperking beter kunnen worden begeleid en geholpen. Met bijvoorbeeld activiteiten, onderwijs, sociale omgang, dagbestedingen, ontspanning en zaken als hulp bij allerlei problemen, assistentie bij hoe mee te draaien in de maatschappij.
Zij heeft zelf een broertje met het downsyndroom en is actief om op te komen voor de belangen van deze groep. In Macedonië leiden gehandicapten een geïsoleerd leven. Voor velen is het een vorm van schaamte om met een handicap in de openbaarheid toe te treden. Overigens, het is ook maar net hoe je er zelf als persoon of familie mee omgaat. Dat verschilt uiteraard per individu en gezin. Toch is er grotendeels sprake van terughoudendheid bij alle betrokkenen. Dat de (overheids)voorzieningen in Macedonië voor gehandicapten nou niet echt florissant zijn is misschien wel de grootste ergernis. Dat maakt alles extra ingewikkeld.
Die bewuste mevrouw had informatie gekregen over het bestaan van mijn stichting. Uit eigen ervaring weet ze hoe betrokken en gespecialiseerd Nederland is op het gebied van gehandicapten, wat voor programma´s, faciliteiten, inspanningen er bestaan. Ik heb haar geadviseerd om in Macedonië eerst de groep goed in kaart te brengen. Online een platform op te bouwen, waar ouders en gehandicapten elkaar treffen. Om ervaringen, problemen, zorgen en positieve zaken met elkaar te delen. Een community opbouwen, ontmoetingen organiseren met lotgenoten.
Maar eveneens denken aan andere praktische zaken als: waar kan ik met een vraag terecht, bij welke instantie, hoe doorbreek je de bureaucratische muren, waar vind ik een geschikte baan. Elkaar helpen en sterker maken. Van daaruit vervolgstappen maken. En dat als het moet ik met alle plezier hen in contact kan brengen met Nederlandse expertise, Nederlandse instanties.
Op het gebied van sport heb ik voorgesteld om: lokale, regionale of landelijke sportdagen te organiseren, samen te genieten. Met als achterliggende boodschap hun problemen op de kaart zetten, aandacht ervoor vragen. Door Macedonische boegbeelden uit verschillende sporten of uit de muziekindustrie te benoemen tot ambassadeurs. Zo zetten de gehandicapten zichzelf direct op de kaart bij de overheid, media en mogelijke sponsors voor donaties en andere noodzakelijke ondersteuning. Wat weer kan leiden tot het oplossen van moeilijke vraagstukken, een betere integratie in de samenleving en belangrijker: wederzijds begrip.
In 2017 zocht ik contact met de mevrouw die mij in 2013 benaderde. Het was vrolijk nieuws. Zij heeft in Macedonië een project opgestart waarin gehandicapten worden geschoold en gestimuleerd om in de horeca sector te werken. Zodat zij onderdeel uitmaken van de maatschappij en in contact komen met anderen. Hun talenten benutten. Met een lach werken, genieten. Weg zijn van een geïsoleerd bestaan thuis.